بهنام
صبح روز 26 آوگوست از طریق یوتوب صدای نوجوای از زندان عادل آباد شیراز به سراسرجهان مخابره شد. صدای بهنام که تا اعماق وجود انسان رخنه میکرد، پخش می شد. او در اول سخن خود اعلام کرد که در طول 3 سال حبس در زندان از رفتار خود پشیمان شده اما بلافاصله توضیح داد که این "اتفاق" تصادفی بوده و از مدافعان حقوق بشر تقاضا کرد که او را از مرگ نجات دهند. او میخواست زنده بماند! فریادی که کنوانسیون حقوق بشر نشنید!
http://ca.youtube.com/watch?v=XDw37nK2WKs
بهنام زارع متولد 3/3/ 1368 در روستای دستجرد از منطقه استهبان شیراز به دنیا آمده بود و تا کلاس اول دبیرستان درس خوانده بود و پس از آن به اتهام قتل مهرداد روانه زندان عادل آباد شیراز شده بود.
محمد مصطفایی، وکیل مدافع بهنام و 25 نوجوان محکوم به اعدام ماجرا را اینگونه بیان میکند: بهنام زارع متولد سال ۱۳۶۸ در پانزده سالگی و در تاریخ 1/2/1384 در يك دعوای كودكانه بر سر يك كبوتر، مرتكب "قتل" مهرداد، شد. مصطفایی توضیح می دهد: قضات شعبه 5 دادگاه کیفری استان فارس با این استدلال که طبق بند ب ماده 206 قانون مجازات اسلامی که مقرر می نماید: در مواردی که قاتل عمدا کاری را انجام دهد که نوعا کشنده باشد هر چند قصد کشتن شخص را نداشته باشد قتل، عمدی است. پس او به قصاص نفس محکوم است.
تشکر از چه کسی؟
صدور احکام اعدام 177 نوجوان زیر 18 سال در 10 سال گذشته واجرای حکم اعدام 34 تن از آنها اتحاديه اروپا را بر آن داشت که روز نوزدهم اوت قويا از جمهوری اسلامی بخواهد تا برای برخورد با "بزهکاران" نوجوان شيوه هايی نظير دادگاه اطفال، محکوميت هایی با هدف آموزش و همچنين کمک به توانبخشی اجتماعی آنان در نظر بگیرد.
جمهوری اسلامی که بعد از سالهای 60 و 67 به حکومت صد هزار اعدام معرف شد، درست در مقطع قتل عام 67 دو نوجوان را بدار می کشد. اعدام این نوجوان در حالی صورت میگیرد که روزگذشته اتحادیه اروپا اعدام رضا حجازی نوجوان دیگری در زندان اصفهان را محکوم نموده بود. ایران در سال ۱۳۷۲ کنوانسیون حقوق کودک را پذیرفته و در سال ۱۳۵۴ به میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی پیوسته است. به استناد پیمانهای مذکور کودکان و نوجوانانی که سن آنان در زمان ارتکاب جرم کمتر از ۱۸ سال می باشد از محکومیت اعدام و مرگ مصونیت دارند.
"طبق تبصره ماده 220 قانون آيين دادرسی کيفری مرز کودکی و بزرگسالی 18 سالگى است. طبق بند ب ماده 37 کنوانسيون حقوق کودک نيز، اجرای مجازات اعدام برای کودکان زير 18 سال ممنوع است. از سويی سن کودکی و مقررات مربوط به آن در پيمان نامه های بين المللی جزو قواعد آمره حقوق بين الملل محسوب مي شود و امکان پذيرفتن شرط و رزرو، برای آن وجود ندارد. اما کنوانسيونی که به تصويب مجلس شورای اسلامی رسيده جزء حقوق داخلی تلقی می شود و تا زمانی که مقررات ديگری آن را نقض نکرده، لازم الاجراست."
عفو بین الملل که از گروه های مدافع حقوق بشر است، می گوید دولت ایران در سال گذشته میلادی پس از چین، بیش از هر کشور دیگری دست به اعدام افراد زده است. ایران با وجود پیوستن به کنوانسیون حقوق کودک، همچنان احکام اعدام را در مورد آنها صادر و اجرا می کند. بر اساس قانون مجازات اسلامی، اطفال در صورت ارتکاب جرم از مسئولیت کیفری مبرا هستند. اما این قانون اطفال را در پسران، ۱۵ سال قمری و در دختران ۹ سال قمری تعریف می کند.
هدف از این نوشتار نه بررسی جنایات رژیم اسلامی است و نه شمارش دوباره اعدامها! این دیگر مثل روز بر همگان روشن است! من می خواهم اشاره ای کنم به آنچه در قوانین مدنی و شرعی جمهوری اسلامی در تناقض و تقابل قرار می گیرد و گاها وکلاء و مدافعین حقوق بشر را بر آن می دارد که از این سوراخها وارد شوند تا بتوانند بدرستی حتی جان یک انسان را از قتل عمد دولتی نجات دهند. و در جملات بالا با خط کشی بر زیر بعضی از جملات تلاش کردم به این تناقضات اشاراتی داشته باشم.
در این میان صحبتی دارم با فعالان علیه اعدام در خارج از کشور و بر وظایفی فراتر از این دست!
حکومت اسلامی با تبدیل دین اسلام به یک برنامه عمل اجتماعی و سیاسی مبنی بر تبعیضاتی که تحت عنوان اعدام محاربین با خدا و آپارتاید جنسی شروع شد، پایه های حکومت خود را بر زمین کوبید. و پس از آن سرکوب و تبعیض را با نام "منافق" و "مفسد فی الارض" ادامه داد. امروز هم برای نجات خود از سرنگونی بدست مردم بستوه آمده با تداوم اعدامهای دسته جمعی و بخصوص اعدام کودکان، طرح امنیت اجتماعی٬ لایحه خانواده٬ تحمیل فلاکت اقتصادی و سرکوب عمومی و گسترده متوسل شده است.
واقیعت این است که این حکومت بر قوانین تبعیض آمیز اسلامی و دیه و قصاص بنا شده است. نمی توان با قانون قصاص علیه قصاص مبارزه کرد! نمی شود از حکومت صد هزار اعدام به اتکا قوانین خودشان طلب آزادی کرد! باید تا دیر نشده برای نجات جان صدها انسان که زیر تیغ اعدام شب را صبح می کنند کاری کرد. این مهم از دست ما انسانهای آزادیخواه و برابری طلب در سراسر جهان بر می آید!*
